Łysienie plackowate jest to choroba skóry, której przyczyny dotąd nie poznano. Główną jej cechą jest występowanie trwałych, albo przejściowych ognisk wyłysienia. W ich obrębie skóra jest zapalnie zmieniona. Około dwa procent pacjentów, którzy zgłaszają się do dermatologa ma ten rodzaj łysienie. Jeżeli u pacjenta występuje ten rodzaj łysienia trzeba podjąć jego leczenia, gdyż może ono doprowadzić do poważnych zaburzeń psychologicznych, które są spowodowane nie akceptowanie własnego wyglądu.

Ta dolegliwość może pojawić się w każdym wieku jednak najczęściej występuje w dzieciństwie albo w młodym wieku. Oprócz utraty włosów na głowie może spowodować również utratę brwi, rzęs, włosów łonowych. Najprawdopodobniej choroba ma podłoże genetyczne. Znaczące mogą być również zjawiska autoimmunologiczne czy zaburzenia w zakresie układu nerwowego.

Często ten typ łysienia współistnieje z innymi chorobami autoimmunologicznymi jak bielactwo, toczeń rumieniowaty, cukrzyca, zapalenie tarczycy Hahimoto. Zdarza się, że choroba występuje dziedzicznie, rodzinnie. W leczeniu ambulatoryjnym tego typu łysienia zazwyczaj stosuje się minoksydil, cygnolinę lub terapię kortykosterydową. Ognisko wyłysienia, które jest pierwszym objawem tej choroby może być pojedyńczy lub może ich być kilka.