Survival to nie sport. Naciągane wydaje się także zaliczanie go do turystyki lub rekreacji ruchowej. Jednym kojarzy się ze sztuką przetrwania w ekstremalnych sytuacjach bez wyjścia, innym natomiast z wojskiem czy z Bearem Gryllsem. Czym jest?

W pierwotnej definicji survivalem określamy rozliczne działania człowieka przygotowujące go przeżycia w przypadku zagrożenia. Pomijając wspomniane zagrożenie, popatrzmy na survival jak na sztukę przebywania w naturalnym terenie.

Może ją posiąść każdy, kto lubi przyrodę oraz pragnie przeżyć sytuację w której samodzielnie o siebie zadba bez większych udogodnień. Co mam na myśli mówiąc o dbaniu o siebie? Jeżeli zagwarantujesz sobie ciepło, w miarę komfortowe posłanie oraz wyżywisz się poza domową kuchnią bądź barem na mieście, przetrwawszy noc w lesie, nad wodą lub w górach, to mało? Wręcz przeciwnie. To ty rozstrzygasz w jakiej sytuacji chcesz się znaleźć. Nie ma tu obligatoryjnej misji zajadania się kłączami pałki wodnej czy też stawiania szałasu. Myślę, że racjonalne spojrzenie na survival to takie, które wyeksponuje kwestię autorstwa stawianych sobie wyzwań. Bowiem, jeśliby ściśle trzymać się definicji, powinno się uprawiać go jedynie w razie tragedii czy zagubienia w terenie. W zasadzie wyklucza to jakiekolwiek planowanie.

Zachęcam Was tym samym do podjęcia próby stworzenia własnego, osobistego spojrzenia na to jak pragniecie spędzić czas na łonie przyrody. Warto wsłuchać się w siebie i rozeznać, czy wolicie przedzierać się z maczetą w kniejach będąc blisko wyczerpania, czy raczej leżakować nad rzeką wpatrując się w gwiazdy. Nie ma konieczności ograniczać się do symulowania widowiskowych wyczynów bohaterów telewizyjnych programów o przetrwaniu czy też pozowania na żołnierzy w okresie wojny. Wykreujcie własny survival, a jeżeli ktoś zarzuci wam, że to nie to – nie zrażajcie się. Czyż istotniejsze od przystawania do rozpowszechnionych schematów nie jest doświadczenie przygody, zorganizowanie sobie wrażeń na własną miarę? Ponadto, argument ten z łatwością zalecam odeprzeć pytaniem w stylu: po co wciąż przygotowywać się na sytuację ekstremalną, która przypuszczalnie wcale nie nastąpi? To posiadało swoje wytłumaczenie w drugiej połowie XX wieku w związku z rozkwitem szkoleń w okresie wojny w Korei. To w owym czasie, ogromne straty pośród pilotów amerykańskich zestrzelonych nad obszarem wroga wymusiły przygotowywanie żołnierzy do przetrwania w niespodziewanych, ekstremalnych warunkach. Ale dziś? Czy nie pożądane byłoby trochę przeformułować celu sztuki przetrwania?