Glina to wyjątkowy materiał, z którego można tworzyć najprzeróżniejsze rzeczy, poczynając od przedmiotów codziennego użytku a kończąc na olbrzymich
rzeźbach plenerowych. Techniki modelowania, zdobienia i wykańczania ceramiki były przekazywane z pokolenia na pokolenie, a wiedza dawnych mistrzów jest ciągle uzupełniana nowymi materiałami i technologiami.
Glina stanowi wyjątkowy materiał pozwalający artyście na indywidualną wypowiedź zarówno podczas tworzenia przedmiotów użytkowych, jak i ozdobnych. Ceramików nie ogranicza już dostępność surowców i sprzętu. Obecnie wszędzie łatwo nabyć materiały o porównywalnej jakości. Również pomysły artystów przenikają z jednej społeczności do drugiej, bez względu na różnice geograficzne czy kulturowe.
Surowiec jakim jest glina, można kształtować rękami, bez użycia narzędzi lub używając ich w niewielkim zakresie. Powstają w ten sposób oryginalne przedmioty, którym można nadać twardość kamienia, poddając je działaniu wysokiej temperatury. Praca z gliną sprawia, że obcujemy z żywiołami takimi jak woda, powietrze i ogień. Pierwsze dwa zapewniają plastyczność miękkiej, dającej się urabiać glinie, zaś ogień utrwala stworzone przez nas kształty. Glina zachęca nas do pozostawienia śladu po sobie, mamy chęć ścisnąć ją w dłoni i nadać postać naszym pomysłom.
Ceramicy używają głównie pięciu rodzajów gliny: pierwotnej i wtórnej glinki porcelanowej (kaolinu) oraz czterech rodzajów gliny wtórnej, znanych jako glina garncarska, glina ogniotrwała (szamot), glina kamionkowa i powierzchniowa. Glina ma barwę od białej po czerwonobrązową, w zależności od zawartości żelaza i innych zanieczyszczeń.
Podstawowymi technikami wytwarzania przedmiotów ceramicznych jest:
- modelowanie ręczne,
- modelowanie na kole i
- odlewanie z użyciem form.
Wybór właściwej metody zależy od kilku czynników, a mianowicie od wielkości i kształtu wyrobu, jego zastosowania i liczby egzemplarzy. Istotne jest także stopień doświadczenia wykonawcy. Przy planowaniu i opracowywaniu każdego projektu ceramicznego należy uwzględnić możliwości i ograniczenia każdej z technik modelowania gliny. Osoba biegła i doświadczona w wykonywaniu ceramiki może łączyć w jednej pracy różne techniki w celu stworzenia dzieła wyróżniającego się oryginalnością.
Po to, by wyrób z gliny stał się ceramiką, musi być on poddany działaniu wysokiej temperatury. Zazwyczaj glinę trzeba wypalać w temperaturze wynoszącej co najmniej 700°C – taka glina po zanurzeniu w wodzie nie rozpadnie się. Im wyższa temperatura wypalania, tym twardsza i trwalsza staje się masa gliniana. Po wypaleniu w odpowiednio wysokiej temperaturze cząsteczki masy stapiają się ze sobą, dzięki czemu staje się ona szklista i nie przepuszcza wody. Bardzo istotne jest, aby mieć doświadczenie i wiedzę 0 wszystkich dostępnych rodzajach gliny i o tym, jakie mają one właściwości po wypaleniu. Dla osób stawiających pierwsze kroki w tworzeniu ceramiki dobrym rozwiązaniem mogą być warsztaty ceramiczne prowadzone przez doświadczonych artystów ceramików. Takie warsztaty ceramiczne mogą być zarówno dla dzieci jak i dla osób dorosłych.
Komentarze