Tramwaje, autobusy, pociągi, busy, po prostu środki komunikacji publicznej, to kopalnie wiedzy o świecie i ludziach. Grono osób podróżujących chętnie nadstawia ucha, by dowiedzieć się „gdzie, co i jak”. Tylko, czy na pewno ta wiedza jest nam potrzebna? Bo czy, jadąc tramwajem, koniecznie musimy dowiadywać się, że sąsiad Zenka J. znów stłukł szybę w kredensie babci; że córka Jadzi B. chyba zaszła w ciążę, a ma dopiero 16 lat; że ciotka Lucyna przypala kartoflankę na skwarkach; że za komuny było bosko, bo teraz to do bani. A wszystkie te informacje przekazywane są gromkim szczebiotem wprost w telefon komórkowy, często okraszone wyrazami „niesłownikowymi”.

Otoczenie niekoniecznie chce słuchać tych rewelacji, coraz częściej więc zdarzają się wyrazy niesmaku i dezaprobaty, w większości niestety niezwerbalizowanej. Przykładem niech będzie pani Magda, doktorantka jednego z uniwersytetów. Codziennie korzysta z transportu publicznego, z punktu A do punktu B ma do pokonania 19 przystanków. Podczas podróży przegląda materiały, doczytuje, dopisuje, rozmyśla. W jej rozmyślania wkrada się oto brutalna prawda, że pościel kupiona u Turka na bazarze nadaje się do jednorazowego użytku. Że kolorowy wzorek spiera się już w 40 stopniach, a 60 robi z niej podartą szmatę, której na żadne łóżko założyć się już nie da.

Łóżkowa rewelacja podana jest w formie grozy, nieszczęścia, dramatu, przekazana histerycznym piskiem o chamstwie i nieuczciwości ciemnego faceta, który naciągnął bidulę na 75, ciężko zarobionych, złotych, bo kompletów było 3! Halka i firany kupione przez przyjaciółkę u owego biznesmena, po praniu jakby się stopiły, a skarpetki całe.  Zagadkowa sprawa. Magda doktorantka do dziś zastanawia się, czy problem zdominowany przez spraną pościel powinien być omawiany na tramwajowym forum. Odpowiedzi na wiele społecznych zachowań nie znajduje, ale niesmak pozostał