Korea nie miała łatwej historii. Przez całe wieki była krajem zależnym od Państwa Środka i niemal całkowicie mu podporządkowanym. Jednak w końcówce XIX w. wiatr zaczął wiać w inną stronę. Cesarstwo Chińskie zostało znacznie osłabione wcześniejszymi wojnami. Wydawałoby się, że to świetny czas, żeby Korea stała się wolnym krajem. Nic bardziej mylnego, niestety.

Tereny państwa stały się polem walk japońsko-rosyjskich. Rok 1997 przyniósł ogłoszenie niepodległości – przynajmniej wobec Chin. Dokładnie wtedy, na japońskie żądanie, Korea stała się cesarstwem. Jednak mimo to jej terytorium nie było niezależnym od innych państw. Znaczne wpływy rosyjskie w tamtym czasie spotkały się z ostrą reakcją Japonii. Skończyło się konfliktem zbrojnym Rosji i Japonii. Zwycięsko wyszedł z niej Kraj Kwitnącej Wiśni. Jednak dla Korei skutek wojny był taki, że o ile uwolniła się spod panowania poprzednich okupantów, o tyle zyskała nowego – japońskiego. Po pięciu latach okupacji, Japonia anektowała Koreę.

Podział Korei

Minęło ponad 30 lat, kiedy to w czasie II wojny światowej, na konferencji w Kairze, ówcześni przywódcy Anglii, Stanów Zjednoczonych i Chin ustalili, że po zakończeniu konfliktu, Korea zostanie państwem niepodległym. Jednak wszystkie ustalenia wzięły w łeb, kiedy Związek Radziecki zdecydował się przyłączyć do wojny przeciwko Japonii, czym zresztą złamał pakt o nieagresji. Efektem radzieckich działań było zajęcie przez Armię Czerwoną północnej części Korei.

Już po wojnie, Stany Zjednoczone i Związek Radziecki uradziły, że stworzą jeden koreański rząd przez umożliwienie przeprowadzenia wyborów w całym kraju. Jednak przekonania obu mocarstw nieuchronnie zmierzały do tego, że partie niezgodnych z ich wizją świata proweniencji nie miały czego szukać w częściach państwa, w których stacjonowały wojska. Ostatecznie wybory przeprowadzono osobno – pod nadzorem Związku Radzieckiego na północy Korei i pod nadzorem armii Stanów Zjednoczonych na południu.

Sierpień 1948 przyniósł proklamowanie koreańskiej republiki w południowej części kraju. Od razy spotkało się to z reakcją Związku Radzieckiego – na północy stworzono Koreańską Republikę Ludowo-Demokratyczną. Władze w obu koreańskich państwach zaczęły szykować się do wyzwolenia drugiej części kraju. Z wypowiedzeniem wojny Korea Północna wstrzymała się do czasu, aż będzie mogła uzyskać wsparcie ZSRR z jednej, a ChRL z drugiej strony.

Wybuch konfliktu

W połowie 1950 roku wojska Korei Północnej zaczęły wkraczać na południe. Przez długi czas ich przewaga była znaczna. W ciągu trzech miesięcy zajęli niemal całe terytorium Korei Południowej. W końcu jednak przyszła pomoc ze strony Narodów Zjednoczonych. Udało się odzyskać zajęte tereny. Jednak jeszcze wtedy nic nie mogło przesądzić wyniku, bowiem do gry wkroczyło Państwo Środka. Ofensywę połączonych sił ludowych wojsk udało się odeprzeć. W ciągu roku od rozpoczęcia wojny przybrała ona charakter konfliktu pozycyjnego.

Konflikt koreański zakończył się rozejmem którego stronami były siły ONZ, ChRL i Korei Północnej. Nie sygnował go jednak nikt z Korei Południowej, a to oznacza, przynajmniej teoretycznie, że obie Koree są od ponad 60 lat w permanentnym stanie wojny ze sobą.

Zmiany w sporcie – czy przyniosą zmiany w innych sferach?

Stosunki pomiędzy dwoma koreańskimi państwami są bardzo napięte. Wiele osób dopatruje się przełomu w geście koreańskich sportowców z tegorocznych Igrzysk Olimpijskich. Zawodnicy z obu państw grają jako jedna drużyna – Wspólna Reprezentacja Korei Północnej i Południowej. Znaczącym gestem, nie tylko sportowym, ale również społecznym i politycznym, było wejście sportowców w czasie ceremonii otwarcia Igrzysk – szli pod wspólną flagą, na której widoczny był półwysep koreański. Nie oddzielony sztuczną granicą.

Jeśli chcesz śledzić zmagania koreańskich (i nie tylko) sportowców, to wpadnij na sportowe informacje – będziesz na bieżąco z najważniejszymi wydarzeniami Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Pjongczangu!